Na kartach Biblii http://biblia.deon.pl/index.php demony spotykamy niezmiernie rzadko, głównie w „Starym Testamencie”. Przedstawione zostały wyłącznie jako złe duchy, które były przyczynkiem chorób psychicznych i doprowadzały ludzi do opętania. Pod żadną inną postacią demony nie pojawiają się w „Piśmie Świętym”. Rolę mitologicznych sił nieczystych w Biblii przejmuje Szatan, zło ukryte pod wieloma nazwami i przybierające różne formy. Podobnie jak Hades, nazywany jest władcą piekła, a także wszystkich dusz, które uległy jego kuszeniu i wystąpiły przeciw Bogu.

W „Starym Testamencie” w Księdze Rodzaju spotykamy się z Wężem, kusicielem, który jest alegorią zła. Jest to jedna z wielu form jaką przybiera ono w Biblii. Również w Księdze Hioba pojawia się postać Szatana, jednak nie przybiera ona określonych kształtów, nie posiada żadnych specyficznych cech. Jest tylko głosem, który prowadzi rozmowę z Bogiem. „Nowy Testament” częściowo potwierdza bezpostaciowość Szatana, wciąż owiewa go tajemnicą i sprawia, że staje się on niewyobrażalnym i nieosiągalnym. W Ewangelii według św. Łukasza przytoczone zostaje kuszenie Chrystusa na pustyni. Szatan ponownie zostaje zobrazowany jako głos z zaświatów jednak tym razem, pojawia się na moment u boku Jezusa, aby być Jego przewodnikiem i tym samym nakłonić Go do zdrady własnych wartości. Apokalipsa św. Jana, będąca przepowiednią zagłady, ukazuje Szatana pod postacią smoka, który toczy walkę z panującym dobrem. Szatan zostaje również nazwany „Wężem Starodawnym”. Apokalipsa opisuje także dwie bestie, które obrazują pomocników władcy Piekła. Pierwsza z nich interpretowana jest jako „Zbiorowy Antychryst”, który staje się parodią umęczonego i zmartwychwstałego Chrystusa, a także ma obrazować moc jaką posiada Szatan. Natomiast druga wymierzona jest przeciwko Duchowi Świętemu i nazywana „Fałszywym Prorokiem”. Symbolizuje fałszywe kulty religijne. Zło w „Piśmie Świętym” staje się tożsame z sylwetką Szatana, który to jest zazwyczaj bezpostaciowy, pozbawiony jakichkolwiek charakterystycznych cech. Rozpływa się w powietrzu i pozostaje głosem, który kusi i nakłania do zła.

Nie godząc się z brakiem nadania konkretnej formy Szatanowi, artyści przedstawiali go głównie jako węża, pojawiającego się na kartach Starego Testamentu, a także w Apokalipsie św. Jana. Michał Anioł, twórca epoki odrodzenia, wśród swych fresków w Kaplicy Sykstyńskiej umieścił scenę przedstawiającą grzech pierworodny. Natomiast Mel Gibson, reżyser filmu „Pasja”, przedstawia Szatana jako byt nieokreślony. Widz nie wie czy to kobieta, czy mężczyzna, nie zna wieku postaci. Zło przybiera formę, ale nie jest niczym określonym, wciąż pozostaje tajemnicą z twarzą bez mimiki i wyrazu, pozbawioną emocji. Obraz ten jest bliższy zawartemu w Piśmie Świętym, zwraca uwagę na tajemniczość, chłód i obojętność bijące od Szatana.